Midterms. Phu Kradueng, Koh Kut, en bureaucratie

De mid-terms zitten erop. Dat was weer een hele ervaring, studeren en examens maken in Thailand. Hier in Thailand doe je een examen in een lokaal met een vervelende klok die op een groot beamerscherm aangeeft hoe lang je nog exact hebt voor je examen. Bij ieder uur, het laatste halfuur, laatste kwartier, en de laatste vijf minuten begint deze fantastische klok dan ook nog eens te praten. Met een typisch Aziatisch accent wordt je dan in het Engels verteld hoeveel tijd je nog ever hebt, erg hilarisch.

Verder gingen de examens degelijk, ik heb tot nu toe alles gehaald, met vier van de vijf binnen ( once C, two B's and one A), en ga er van uit dat ik de overgebleven ook heb gehaald. Tijdens de week voorafgaand, en de gehele week tijdens de mid-terms sta je weer even met beide benen op de grond. Weinig feesten, geen tripjes naar eilanden, veel koffie, veel tijd in je kamer of in de bib, en een sombere stemming. Maar ach, ik mag gezegend zijn met het feit dat alles bij elkaar minder dan twee weken duurde. Inmiddels heb ik alweer twee tripjes achter de rug, en staan er vele nieuwe topics op de agenda.

Het weekend na de mid-terms was er een om in te lijsten. Samen met een Franse, een Zwitserse, en een Amerikaanse gozer ben ik de jungle in gegaan. Na een busrit tijdens de nacht (ongeveer 9 uur) ben je dan helemaal in het Noorden van Thailand, in het nationale park “Phu Kradueng”. Hier heb je de mogelijkheid om de beest in je los te laten. Als oermens zijn wij zo’n vier dagen wezen trekken door de jungle, op een massief bergplateau. Een klim van zo’n vijf kilometer omhoog ging vooraf aan dit gehele avontuur, een werkelijke afslachting voor je lichaam. Tijdens dit klimmen zaten we iedere dertig minuten aan onze nieuwe liter water. Niet geheel zonder enige reden waren wij dus ook maar de enige “farangs” in dit nationale park van Thailand. Geen backpacker of toerist die deze attractie zal meenemen in zijn of haar logboek. Nee, op het moment daar was het ook niet echt genieten. Maar achteraf kan ik wel zeggen dat ik in een tent heb geslapen bovenop een bergplateau in Thailand. Bovendien waren in deze tent waren meer insecten aanwezig, dan mensen in het gehele nationale park (leeches / cockroaches / ants / bugs)....they were everywhere.

Tijdens mijn tijd in het park heb ik veel aan hiking gedaan. We hebben bijzondere natuurverschijnselen mogen aanschouwen, en er een avontuur van gemaakt. Verder hebben we op puntjes van Cliffs gestaan, met een ondergrond 1500 meter lager, genieten. Helaas hebben wij tijdens een van onze “spot” avonden geen wilde olifanten mogen zien, welke ons wel verzekert waren in het park te zijn. Echter mocht dit de pret niet drukken, en hebben we met een kampvuurtje, marshmallows, en whisky erg genoten van de zonsondergang, de stilte, en de muggen.

Als je dan terug bent in Bangkok merk je pas hoe contrasterend alles hier in Thailand kan zijn, op het ene moment zit je in de middle of nowhere, en vervolgens zit je tussen de uitlaatgassen en mensen in Bangkok, alles heeft gelukkig wel zijn charme hier in Thailand.

In het midden van je week ga je lekker op het gemakje de taxi in om vervolgens je visum te verlengen, kom je terecht in het wereldje van de bureaucratie. Zelden heb ik me zo zitten opwinden om discriminatie. Als een “farang” a.k.a. buitenlander hier iets van de overheid moet hebben, verwacht dat niet dat het ook maar enigszins snel zal gaan. Ik heb welgeteld 5 hele uren gespendeerd in het verkrijgen van een visum, een “single-entry” visum, om hier in Thailand te blijven. Dit is alles behalve hetgeen ik wilde hebben. De mensen bij het integratie bureau spreken geen Engels, en kunnen de Thaise brief van Thammasat blijkbaar ook niet lezen. Dit, of de slechte relatie met de Nederlandse ambassade zou de reden kunnen zijn dat ze alles behalve vriendelijk en behulpzaam waren bij het verstrekken van een nieuw visum voor mij. Om precies 4.30 PM krijg je dan je paspoort terug, om vervolgens naar de nieuwe balie te gaan om een “multi-entry” visum aan te vragen. Helaas zijn abtenaren wereldwijd hetzelfde:

-Werkdagen beginnen omstreeks 9.30 A.M.
-Koffie pauze tussen 10 – 11 A.M.
-Lunch break tussen 1-2.30 P.M.
-Einde van de werkdag omstreeks 4.30 P.M.

Ik had dus niet de mogelijkheid om mijn nieuwe visum aan te vragen, en heb een hele dag verkloot door me aan de richtlijnen van de bureaucratie hier te houden. Ik stel mezelf nu constant de vraag waarom we überhaupt een overheid hebben? Idem voor in Nederland, wat voegt het aanvragen van een visum toe aan de optimalisatie van: “whatever you want to do” ? It might cost me another fucking day to get that ridiculous permit, just because I would like to finish my semester here? Its a joke. Governments should be banned from this planet.

Exact een week later, ben ik vol goede moed weer in de taxi gestapt richting het gebouw van de vrede hier, en heb ik dan in een recondtijd van 4 uur een visum weten te bemachtigen, arison 150 euro.

Het laatste dat ik nog met de wereld wil delen is mijn ervaring met het eiland Koh Kut. Ongerepte natuur, geen Westerlingen, geen 7/11's, geen vervelende Bengalezen die je iets willen verkopen, nee niets van dat alles. Dit eiland staat voor puur, het pure Thailand. Erg hilarisch is wel het feit dat de enige 2 duikscholen op het eiland in bezit zijn van Nederlanders. Desalniettemin was het percentage Westerlingen verwaarloosbaar. Dit eilandje is geboren voor de rijke Thai, zij spenderen hier de weekendjes. Per helikopter worden zij ingevlogen om een dag of twee te genieten van de prachtige stranden, de relaxte sfeer, en de frisse lucht. Op dit eiland betaal je als student behoorlijk wat meer dan dat je gewent bent, verwacht niet een kamer voor minder dan 20 euro per nacht (iets wat in Thailand voor een wekelijks reizende student aanzienlijk duur is).

Op Koh Kuut heb ik genoten van de rust, ik heb me heerlijk bruin laten aanbakken op het strand, en genoten van het voedsel. Op een van de dagen ben ik met de hele groep daar wezen duiken. De duikspots hier waren wederom prachtig, vele nieuwe dingen gezien (onder andere sting rays; blauw met gele stipjes). Verder heb ik mijn eerste cave duik gedaan (in een onderwatergrot), genieten. Als ik de duikspots zou moeten vergelijken met Koh Tao, dan kom ik tot de conclusie dat Koh Tao wellicht iets meer te bieden heeft, maar Koh Kuut zeker niet onderdoet aan Koh Toa, mede doordat er vele mogelijkheden zijn (zoals de cave dive, nightdives, etc.). Nadeel is wel at je op Koh Kuut aanzienlijk meer betaalt voor een dagje duiken dan op Koh Tao.

Aankomende weken ben ik erg druk met reizen naar bijvoorbeeld Singapore, Myanmar, Sri Lanka, en wie weet wat nog meer. Het kan dus wel even duren voordat er weer een nieuwe status update zal verschijnen.