De tot voorheen gesloten parel, Myanmar!

De kers op de appelmoes zou toch wel dit ludieke reisje naar een voormalig gesloten land zijn. In 7 dagen ben ik samen met een ander van Mandalay, naar Bagan, Inle Lake, en als laatste Yangoon gegaan.

Het begon allemaal op het vliegveld van Mandalay. Hier probeer je een taxi te scoren, een waarin je het vertrouwen hebt dat deze taxi het ook daadwerkelijk tot Mandalay (45 km verderop) zou maken. Alle voertuigen, oftewel de taxi’s die jou zouden moeten vervoeren, stammen uit tijden dat mijn vader nog een luier om had.
Als je eenmaal in zo’n gammel autootje zit, ga je dan met een topsnelheid van zo’n 50 km/h de snelweg op, midden tussen de ossenwagens, fietsers, en tractoren.

Eenmaal in Mandalay kom je aan in een chaotisch drukke en vooral stoffige stad. Rondlopen zonder een degelijk paar oogbeschermers raad ik dan ook niemand aan. In Mandalay ben je snel uitgekeken, maar de dorpjes om Mandalay heen hebben enkele bijzondere impressies op mij achtergelaten. Ik heb de langste “teak” (hout) brug ter wereld mogen aanschouwen. Prachtig zou je denken? Interessant? Iets voor oude mensen? Nee, niets van dit alles. Het was een ware “eye opener”, niets geen vervuiling, moderne technieken of iets dat je ook maar voor het kleinste deel zal herinneren aan het leven in een Westerse wereld. Het pure water, waar enkele dozijnen Birmese tot en met hun schouders in het water staan om hun dagelijkse portie voedsel bij elkaar te vangen, vulden het beeld vanuit de kano de we gehuurd hadden. Een tijdje later loop je dan over de brug en zie je dat, hoe gammel het er ook uit ziet, deze brug echt door de lokalen benut word. The “Monks” lopen je om de oren. Het is ook een van deze, in oranje gewaad, die je dan voor het eerst weer met beide benen op de grond zet als die zijn Ipad tevoorschijn haalt.

Vanuit Mandalay pakten we tegen de avond, na een prachtige zonsondergang aanschouwt te hebben op een “monestry” in de bergen van Mandalay, een lokale nachtbus naar Bagan. Een lokale bus, dan denk je aan een voertuig met aardig wat mensen gevuld. In Myanmar kennen ze het woordje “aardig helaas niet”. Bovenop het feit dat het middenpad van de bus, waar je normaal zou kunnen lopen, gevuld was met Birmezen, die voor een prikkie konden meeliften (en de chauffeur van een extra boterham voorzagen), had de bus geen vering, bestond er geen weg zoals wij die kennen (enkel een zandpad, waar wij overheen reden voor meer dan 10 uur), en hebben vele Birmezen nog nooit in een bus gezeten. Stel je eens voor dat je voor het eerst in een bus zit, over een verschrikkelijk zandpad, van links naar rechts, van voor naar achter gaand, meer dan 10 uur lang. Dan wil er wel eens wat uit je mond komen, afgezien van het feit dan alle Birmezen graag op “beetle nuts” kauwen en dit uitspugen in de bus, konden meer dan vijf van deze mensen het niet laten om in de bus te kotsen. Je kan je dus ook wel voorstellen dat ik de volgende dag geen pepernoot waard was, ik had immers de gehele nacht vol angst in een rammelbox gezeten.

Omstreeks 4 uur des nacht bereikten we Bagan, hier vonden we zonder enige moeite een prima Hotel. De volgende dag na het ontbijt begon de toer door Bagan, via lokaal vervoersmiddel. Het wel bekende “paard en wagentje” kende ik tot kort voorheen alleen uit de sprookjes. Een aardig sprekende lokale bracht ons voor zo’n 20.000 kyats de gehele dag rond in zijn plaats. Onderweg hebben wij de prachtige Pagoda’s (tempels) van Bagan mogen zien, de een nog mooier dan de ander. Iedere gevuld met Budha’s, sommigen groter dan de huizen waar de Birmezen zelf in leven. Op een gegeven moment als je al een beetje genoeg hebt van al deze tempels, kom je dan een lokaal meisje tegen. Dit meisje gooit met een Brits accent, de meest florissante woorden uit haar mond, en dus vroegen wij ons af hoe dit dan toch wel niet mogelijk was. Nou, dit is waarschijnlijk mogelijk omdat dit meisje dagelijks haar tijd vult met het verkopen van lokale goederen aan toeristen. Nu is het verkopen van dit prul zo slecht nog niet, maar het feit dat hiervoor kinderen worden ingezet, heeft mij aan het denken gezet. Het meisje, maar ook alle andere kinderen die precies hetzelfde gedrag vertoonden, staan daar om iets te verkopen omdat de gehele familie waarschijnlijk op hem/haar rekent. Zonder haar scholing, en dus haar Engels is er misschien wel helemaal geen voedsel.

Dit zou geen reden moeten zijn voor een stoere gozer als ik om iets van haar te kopen, ik heb immers niet zo veel met souvenirs et cetera. Maar, als dit meisje het dan op een andere bocht gooit en zowaar begint te huilen over het feit dat ze bijzonder graag naar de universiteit wil om te studeren, maar dit simpelweg niet kan betalen, dan breek ik ook. De overheid geeft nog niet een vijftiende uit als subsidie aan kinderen uit arme families om zichzelf te ontwikkelen, het is ook hierom dat het verschil in Myanmar tussen arm en rijk enorm is. Uit schaamte voor de Nederlandse overheid vergoeding voor studenten koop ik dan ook iets bij haar, ze lijkt tevreden.

Het geheel zette mij tot denken toen ik even later lokale kinderen zag bidden bij een volgende Pagoda, zo kan het ook dacht ik. Tevens heb ik samen met mijn medereiziger, die erg ontdaan was van de “kinderarbeid” hier, toen een voetbalwedstrijd tussen 8 jarige kinderen gezien. Ik was erg blij om te zien dat het ook zo kon, maar aan de andere kant voelde ik me schuldig voor het kopen van de souvenir. Door het kopen van iets als dit zullen de ouders zich alleen maar meer en meer genoodzaakt voelen om kinderen in te zetten bij de verkoop van hun prul, iets dat dus waarschijnlijk tot een totaal andere uitkomst zal leiden dan dat ik in eerste instantie dacht.

De volgende dag ben ik naar een soort rots gegaan, een totaal in de bergen, met bovenop deze rots een “monestry”, een die in de lonely planets tekoop stond voor een van de trekplijsters van deze regio. Het was het een uur durende tripje in een waardeloze wagen zeker waard. Op de weg terug heb ik nog een pinda, en een palmboom plantage tour gehad.

Tegen het einde van de middag was het tijd voor mijn tweede ontmoeting met de bus hier in Myanmar, gelukkig zou deze vanwege het feit dat er een asfalt weg was, via een moderne bus met airco en toeristen zijn. Het aanschouwen van de bus was een ware zegen van God. In 12 uur kwamen we aan in Inle Lake, hier zou het “lanternfestival” zijn, en het is ook daarom dat wij om drie uur des nacht geen kamer konden vinden. Twee uur lang heb ik op een fiets taxi gezeten, om vervolgens in een erg duur resort buiten de stad een kamer te vinden. Als je dan de volgende dag wakker word in deze koude bergplaat, aan een bijzonder groot meer, is het het allemaal weer dubbel en dwars waard. De prachtige natuur, zoals je die simpelweg niet zult vinden in de Westerse wereld overheerst hier. Per gehuurde fiets hebben we die dag een stuk om het meer heen gereden, en kwamen we aan bij een warmwaterbron, waar ik heerlijk van het leven genoten heb. Het was ook hier dat ik voor een piepklein momentje even aan Nederland dacht. Met een grote grijns op mijn gezicht vertelde ik mijn medereiziger hoe gelukkig we wel niet moeten zijn dat wij dit op een gewone maandagmiddag tijdens onze exchange kunnen doen, stel je voor dat je nu op de universiteit was om te studeren. Azië is prachtig, groot, en zeer divers.

Tegen de avond gingen we naar het “lanternfestival”. Iets waar alle Birmezen het tijdens onze tijd hier over hadden. Je komt aan op een enorm terrein, een soort van festival terrein in Europa (maar dan zonder alles qua moderne dingen) en hebt geen verwachtingen. Dan zie je een soort van kermis voor je verschijnen, je word enthousiast, neemt deel in enkele activiteiten, je schiet met een pistool om zoveel mogelijk ballonnen te raken, gaat in de al om bekende boot die je van links naar rechts swingt (maar niet over de kop gaat), en neemt het reuzenrat. Het reuzenrat, het reuzenrat. Ja een rat voor reuzen. Iets dat in Europa volledig aangedreven word door de moderne elektriciteit, hetgeen dat in Myanmar nog wel eens anders is. Een stuk of vijf snelle Birmezen klimmen als apen naar de top van dit reuzenrat, om vervolgens aan de top met z’n allen aan de linke kant plaats te nemen, het ding begint hierom te draaien. Precies op het juiste moment, beneden, springen deze apen weer van het reuzenrat, om het zo lang mogelijk te laten draaien. Dit was een geweldig iets om te zien, een staaltje menselijke techniek. Iets waarbij geen elektriciteit te pas kwam. Voor een korte video, zie deze link: http://www.youtube.com/watch?v=tkeRy60XxGI&feature=youtu.be

Nou schreef ik eerder “lanternfestival”, je zult je afvragen waarom. Dit heeft alles te maken met een stel gekke vuurwerk junkies die een ballon (een waaronder normaal mensen een tocht door de lucht maken) vullen met lucht, deze vervolgens met een kast van een doos aan vuurwerk de lucht in sturen. Dit gaat vaak goed, en alles explodeert vaak netjes hoog in de hemel, maar helaas gaat het ook wel eens mis. Dit moest nu net gebeuren toen ik aanwezig was op het festival. De ballon kwam weer naar beneden, de lont voor het vuurwerk was al ontstoken, en al het vuurwerk explodeerde in het angstig aanschouwende publiek. Ik heb vernomen dat er een behoorlijk aantal mensen serieus gewond zijn geraakt, maar naar mijn mening is dit niet het enige, ik vermoed het ergste. Met de schrik in mijn broek heb ik dit alles vast weten te leggen op camera. Het filmpje is te vinden op youtube onder “Lanternfestival Myanmar” en iets met “crash” waarschijnlijk. De reden voor het uploaden van dit filmpje is dat ik de doofpot cultuur achteraf totaal niet kan begrijpen. Niemand sprak er nog over, de overheid zorgde dat het niet in het nieuws, de kranten, of waar dan ook te lezen was. Wil je dit filmpje zien, wees dan voorbereidt op enkele schokkende beelden: http://www.youtube.com/watch?v=A5PSvx3auv0&feature=youtu.be

Op de een na laatste dag gingen we per boot, als toerist, het meer op. Als de zon opkomt, en jij op je boot zit, in het midden van het meer, in de kou, geniet je van de natuur. De vogels vliegen voorbij, de vissers slaan hun slag, en jij bent er om alles te zien vanuit je luxe stoeltje in het bootje dat je gehuurd hebt. Die dag heb ik enkele bijzondere dingen mogen zien. Zo kwamen wij voorbij een dorpje dat geheel in het midden van het meer leefde, in huizen op bamboe stokken, heb ik een sigarenfabriek gezien, een zijde plantage en fabriek gezien, lokale drankjes geprobeerd, en waren er vele lokalen die graag foto’s wilden maken met dit vriendelijke figuur. Misschien wel omdat ik wit ben? Blauwe ogen heb? Wie zal het zeggen? Ze vonden het allen zeer grappig, en waren razend enthousiast over de foto’s.

Na dit boot spektakel stond de laatste busrit, in een overigens goede bus, op het programma richting de hoofdstad Yangoon. Hier kwamen wij rond 8 uur des morgen aan, bezochten wij de grootste Pagoda ter wereld, en zijn wij toen, vanwege het feit dat we te moe waren om nog iets anders te doen, richting het vliegveld gegaan, waar wij de laatste uurtjes in Myanmar hebben doorgebracht.

Het was een interessante trip na een land, vergeet dat niet, dat erg lang in volledige isolatie leefde. Men was niet in staan om eens even lekker Engels voetbal te kijken, het internet op te gaan, een auto te pakken, nee iedereen werd dom gehouden, en alles was gebaseerd op wat het leger graag voor ogen had. Het is ook daarom dat ik het een hele eer vind dat ik dit land heb mogen aanschouwen, de natuur heb mogen zien, met de mensen heb gesproken, en de cultuur heb gezien. Myanmar, bedankt voor de fantastische tijd die ik heb gehad.