De Realiteit

Het is voorbij, de bubbel is gespat en de lucht is opgelost in een groter geheel. De terugkomst in de kou en in de grauw is een schraal contrast met al het moois in het verre oosten. Het hoofdstuk Thailand is voorbij, en met trots kan ik terug kijken op een fantastisch halfjaar. Bovenop dat ik enorm veel gezien heb, en vele mensen heb leren kennen heb ik ook veel kennis opgedaan. Ik ben nu aardig in staat verschillen tussen twee culturen te zien, en aan te praten. Ik zie de min en pluspunten van iedere in, en ben er van overtuigd dat ieder systeem goed werkt.

De relaxte sfeer en cultuur van Thailand functioneert op bijzonder goede manier. Het verkeer is enorm chaotisch en druk, maar in mijn 6 maand daar heb ik geen verkeersongeluk gezien. De grondslag voor de relaxte sfeer in dit zuidoost Aziatische land heeft veel te doen met de religie. Het Boeddhisme laat mensen in de waarde, en heeft het accepteren van je eigen situatie als een centraal staan. Mensen die arm zijn zitten in die situatie vanwege het feit dat ze in een vorig leven iets fout hebben gedaan. Nu heb ik niets met reïncarnatie gemeen, maar ben ik er wel van overtuigd dat door een van deze Boeddhistische principes mensen de situatie waarin ze zitten eerder accepteren. Het is ook hierom dat er in een maatschappij als die in Thailand het aanzien van een persoon, op basis van materialistische goederen, als een minder belangrijke word gezien dan in een Westerse maatschappij.

Nog geen week koud in Nederland heb ik al weer een hand vol situaties die ik graag met iedereen wil delen. Situaties die alles behalve voorkomen in een land als Thailand, situaties die voor de lezer van dit stuk wellicht als herkenbaar en normaal worden geacht, maar situaties waarbij ik vol verbazing en met een open mond naar stond te kijken. Het begon allemaal op een dinsdagochtend bij de plaatselijke super. Hier had ik net samen met mijn moeder een kar gevuld met al het lekkers dat Nederland te bieden heeft, en stond ik te wachten in de rij. Links van mij ging er een kassa open, er kwam een kreet van de linkerkant mijn oor binnen “de eerstvolgende klant mag plaatsnemen in deze rij”. Ik, als eerstvolgende van mijn rij, besluit om het langzaam op het Westen te zetten, als er een tienermoedertje mij de pas af snijdt. In het karretje, amper boodschappen, huilen haar twee kindjes; geef ze eens ongelijk. Uit haar mond komen enkele bijzonder sterke aaneensluitingen van woorden, ook wel “volkszinnen”; “volgens mij ben ik de eerstvolgende in de rij, het is toch wel het eerlijkst dat mensen die als langst te wachten staan als eerste aan de beurt zijn of niet?”. Duwend tegen mijn kar aan probeer ik dan dit mevrouwtje te wijzen op het feit dat ik toch echt de eerstvolgende in de rij ben, de kassière keek me zelfs recht in de ogen aan en maakte een wenkgebaar. Maar nee, het tienermoedertje zet alles wat haar vrouw maakt opzij en begint met vollen kracht te drukken “heb je geen manieren of zo” komt er uit haar mond. Vol verbazing sta ik een seconden of vijf toe te kijken naar wat de beste mevrouw nu wel niet allemaal aan het doen is, voordat ik besluit om het beestje van haar leed te ontdoen. Met schaamte voor mijn eigen volk geef ik haar het groene licht “als u veel haast heeft mevrouw, dan moet u zich zeker profileren boven de andere wachtenden hier, we hebben immers niet allemaal het drukke huis tuin en keuken leven”, en weg was ze.

Jammer voor alle mensen die zich in Nederland het woord manieren in het woordenboek hebben laten zetten want een feit is toch dat het gros van de Nederlanders helemaal geen beeld heeft bij de definitie van dit woord. De algemene situaties met onbekenden zijn veelal verbaal op een grimmige manier, iets dat ik als “buitenstaander” even vergeten was.

Blij ben ik omdat het toch wel vertrouwd voelt, die Nederlandse grond onder mijn voeten. Ook zal het accepteren van de asociale situaties waarschijnlijk wel met de tijd komen.